11. Tatuaże z paprocią (Julia Fiedorczuk, Tuż-tuż)

Tuż-tuż to jeden z moich ulubionych tomów Julii Fiedorczuk, nie tylko z powodu wierszy, ale i zdjęć Radosława Kobierskiego (świetnego skądinąnd poety). Czarno-białe skrawki ciał (ud, rąk, dłoni) poznaczone zetknięciami z resztkami przyrody. Ślady łodyżek i listków są wyraziste, bo stykała się z nimi goła skóra, ale niedługo znikną. Przejdą w niewidzialność.

Trudno o lepsze obrazy do wierszy budujących melodię tego tomu. Ponownie, choć zawsze od nowa, zawsze inaczej pojawia się u Autorki zmultiplikowana perspektywa, użyczająca glosu różnym punktom widzenia. Jest przyleganie do świata, jest poczucie istnieniowej nieszczelności. Są gesty przymierza z wodą, opuszczania słów i wchodzenia w nie z powrotem. Głosy dobywają się ze spęknięć, przedzierają się przez warstwy przypominania, bycia, wizji, snów. W niezwykłej intensywności pojawiają się ludzie i to, co po sobie pozostawiają, ale i migotliwe, bardzo ulotne odczucie prawie metafizyczne, jak "sól na obojczyku, smaczna, bardzo stara / mówi teraz nas" (Ekloga).

(...)

Dalej tylko

śpiew, przecież słyszę: droga się wykrysztala, astrostrada z girlandami pulsujących świateł, biorę głęboki wdech, a na wydechu nie

wiem i jestem, jestem tak

wielowymiarowa, że nagle

wstajesz od biurka, podchodzisz do okna i długo patrzysz - w mrok?

Jestem obłoczkiem mgły

w mokrej niecce pomiędzy drzewami, gdzie buszuje sen.

Trzymam się jutra, trzymam, trzymam - puszczam; wydycham

się, gubię, się zni-

kam - kiedy

Arachne rozpościera sieć

między szczytami gór i gruba rosa gwiazd osadza się na wątkach opowieści

nie o mnie, nie o tobie

w szczelinie drzwi uchylonych na to, 

co nas w mroku łączy, rozdziela i łączy

łączy, rozdziela i łączy;

zaczyn nowego dnia.

(Matematyka)

*

są takie słowa, w których mnie już nie ma.

nic nie zostało tylko popiół popiół

i noc w kolorze wina, bezdenna jak wino

i twoje ciemne oko, księżycu.

nocą serce tańczyło w ażurowej klatce

jak motyl w katedrze czyjejś ciepłej dłoni

(te kobiety wykiełkują w sezonie roztopów)

ciepła dłoń zaciśnięta w pięść.

białe paprocie na martwych jeziorach.

ostrze nowiu na żebrach, żeby mogły tańczyć, 

serce, 

garść pijanych gwiazd na obrusie z mgły.

(Nocą tańczyłam do utraty tchu)

Tuż-tuż to także tom o patrzeniu, a ściślej mówiąc o kadrowaniu widoku. W którym miejscu poprowadzić krawędzie wiersza, żeby obraz przemówił. Co przemilczeć, co poprawić ręką, co dodać, że wszystko współbrzmiało, stawiało pytania?

Julia Fiedorczuk to wie.

Julia Fiedorczuk, Tuż-tuż, Biuro Literackie, Wrocław 2012.